Niki en Lindy zijn dit jaar met hun eigen bedrijf gestart. Nadat ze zich verontschuldigd hebben dat ze zonder eettafel zitten omdat die net verkocht is en we wat meubilair bewonderd hebben zoals de piano die geen piano is maar een compleet kantoor(!), begint Lindy er enthousiast op los te babbelen:

‘Het kwam een beetje voort uit het feit dat we zelf gingen verbouwen. We waren altijd al wel hobbymatig bezig met het ontwerpen en restylen van interieur en meubilair voor onszelf, familie en vrienden en zo. Op een gegeven moment wilden we een betonlook aanrechtblad. Daardoor kwamen we in aanraking met een micromortel waarmee je dat effect verkrijgt. Dat vonden we zo gaaf… Aangezien Niki twee rechter handen heeft, wilden we het zelf doen. Maar we mochten de materialen niet inkopen omdat Niki niet gecertificeerd was. Je moest de cursus hebben gevolgd. Dat heeft hij toen gedaan, met nog wat uitbreidingen van technieken. We ontdekten ongekende mogelijkheden. We zijn er mee aan de slag gegaan en we werden steeds enthousiaster. Ik bedacht een naam en logo en heb wat promotie gedaan op social media als Facebook en Instagram. Daar krijg je dan leuke reacties op en op een Wastafel in de maak                     gegeven moment worden het officiële aanvragen. Dat was voor ons doorslaggevend om van onze

hobby een officieel bedrijf te maken. We hadden er al wel een tijdje tegenaan zitten hikken maar uiteindelijk hebben we [beezik] design ingeschreven bij de Kamer van Koophandel, dus nu kunnen we lekker los. Je kunt groter inkopen en samenwerken met andere bedrijven en zo.

De klanten komen nu overal vandaan, ook uit de horeca, dat is wel leuk, en we richten ons ook op hen. Je kunt bijvoorbeeld met die mortel waar ik het over had, tafelbladen een nieuwe look geven, watervast maken en vorstbestendig. Zoals laatst bij Brasserie de Altena, waar we het terras hebben voor- zien van een trolley voor allerlei bestek, servetten en zo. De uitstraling is basic; hout, staal en betonlook. Industrieel en strak. Het moet passen bij ons én bij de klant. En hoor je de naamspeling? [beezik] van basic en altijd bezig! We moesten natuurlijk ook een website hebben. die is er nu: www.beezik-design.nl. ‘

Maar industrieel is nu trend. Je ziet het overal. Waarmee onderschei- den jullie je?

‘Betonlook zie je wel veel, maar je moet uitkijken met namaak en lookalike, want daarmee heb je niet de garanties die wij kunnen bieden, zoals bijvoorbeeld waterdichtheid en de hardheid van het materiaal.

We doen verder van alles met afgedankt meubilair en hout. We hebben, toen nog om te proberen, een keer een heel mooie visgraattafel gemaakt van een oude eiken tafel van mijn ouders. Daar hebben we een heleboel kleine plankjes van gezaagd en geëxperimenteerd met het verlijmen. Niki’s kennis en handigheid zorgen er dan wel voor dat het goed komt, dus dat werd ook echt een plaatje. Die tafel is intussen ook verkocht. Want ja, ondernemen is toch ook echt verkopen en het moois weer loslaten, hoe gaaf ook! Als we weer iets hebben gemaakt wat dan een tijdje in onze kamer staat te pronken voor het wordt afgehaald, zou ik bijna zeggen; nee helaas we houden het zelf, haha! Ook nu weer hadden we een mooie maat- werk eettafel gemaakt en verkocht. Zelf zitten we nog steeds van een houten plank te eten. Ach, het went en het is alleen maar leuk.’

Niki vult even aan: Betonlook kan in alle kleuren, niet alleen beton-grijs. Het kan ook paars of groen, maar de uitstraling is beton. Wat we niet doen is hele vloeren of wanden omdat de mortel in laagjes moet worden opgebouwd. In de buurt gaat nog wel, maar het is geen doen om een aantal keren op en neer naar Haarlem te moeten om weer een laagje aan te bren- gen. Ik heb nu weer een aanvraag voor een keukenblad wat al gemonteerd zit, dus dat moet je ter plekke doen. Maar er gaat meer tijd zitten in het heen en weer rijden dan in het aanbrengen.’

‘Ja, en het schuren bij de klant levert weer wat stof. We zijn natuurlijk ook nog beginnend dus als we even moeten zoeken hoe we iets aanpakken, dan moeten we de tijd nemen om er over te denken. Bij de klant thuis is het zo veel mogelijk doorgassen. We doen voorlopig dus nog het liefst producten die we thuis kunnen maken zoals tafels of wastafels. Dan kunnen we de schuurdeur achter ons dicht trekken. Maar in de winter moeten we soms met het meubelstuk op een bok de woonkamer in. Haha heerlijk, daar gaan we weer.’

Hebben jullie al een toekomstvisie?

Nog niet echt. zegt Niki. Ik werk fulltime als bouwkundig tekenaar.’ Lindy heeft als filiaalmanager van verschillende Shoeby filialen gewerkt. ‘Maar dat begon me een beetje op te breken toen we hiermee bezig gingen. Ik ging ook de cursussen volgen voor het verwerken van de mortel en ik doe de afwerking. En met de reclame, acquisitie en administratie ben je ook veel tijd zoet, vooral in het begin.

We zijn wel al twee keer gevraagd voor de Beurs Eigen Huis, maar we had- den nog te weinig ervaring en spullen om te laten zien. Qua beurzen is het nog toekomstmuziek en dat is nog een te grote investering. Nu hebben we wel pas een tafel gepresenteerd bij het Kindervakantiedorp om ook bekendheid te krijgen in de buurt en in Nijmegen Noord. De website is klaar, social media loopt en bijvoorbeeld zo’n beurs van VT-wonen straks in oktober… dat is wel erg gaaf, dus ja, groot worden mag zeker ’

Kijk, benadrukt Niki, ‘het is dan wel uit liefhebberij begonnen, je hebt iets gezien en je zou het kunnen kopen, maar eigenlijk hebben we alle vaardig- heden in huis om het zelf te maken. Ik kan houtbewerken, lassen, metaal- bewerken en noem maar op. Dus maak je het zelf. Mensen zien dat en willen het kopen. De eerste visgraattafel hadden we voor onszelf gemaakt maar iemand wou hem toch erg graag hebben. Het was ons probeersel en elke keer als we er aan zaten te eten, viel ons een foutje op. De koper gaf een goed bod. Okay zeiden wij, maar de tafel klopt niet helemaal. Dat had hij niet eens gezien. Je leert door te doen hoe het nog perfecter kan en zo zijn de opvolgers foutloos gaaf geworden.’

Ja, lacht Lindy. ‘We zijn nu ook bezig met twee soorten stucmortel. Een Belgisch product en een Italiaans merk. Beide zijn waterdicht in de basis maar je moet het natuurlijk ook op de juiste manier verwerken en klaar maken. Op de gram nauwkeurig wegen, op kleur brengen en opbrengen. We hebben een pasje om het te mogen gebruiken, het is niet zomaar te koop. Soms moet ik dan wel lachen om Niki. De stucmortel zegt: ik ben waterdicht, met mij kan je alles. Maar als je de juiste dichtheid niet smeert of de juiste dikte dan klopt het niet. En waar ik dan zeg dat het goed is zoals het wordt aangeraden, dan gaat Niki nog een stapje verder met een extra, extra grondlaag.’

Dat is waar, beaamt Niki. We gebruiken voor buitenmeubels als basis Tricoyahout. Dat kan jarenlang onbehandeld buiten liggen. Vijftig jaar garantie krijg je er op. Ik wil het dan eigenlijk nog zo behandelen dat het geen vijftig maar honderd jaar mee gaat.’

Lindy weer: ‘We zijn nu dertien jaar samen, ik heb een creatieve oplei- ding gedaan en Niki is veel te handig, dus als ik maar een idee had, riep hij dat hij het wel kon maken. Zo hebben we het huis vol staan met probeersels. Het mooie spul is verkocht, alleen de piano verkopen we niet, alhoewel…….. haha.’

We krijgen een kleine rondleiding langs alle vernuftig ingedeelde hoe- ken en kasten en wat ons betreft mogen ze naar de meubelbeurzen.

 

Eindresultaat