Twijfel
Ik ook. Er zullen vast veel boeken over zijn geschreven. Mensen die erop gepromoveerd zijn. Die er hun werk van hebben gemaakt. Die er de kost mee verdienen. Zelfs die er rijk van zijn geworden of nog worden. Maar ook velen die er last van hebben (gehad). Die er ongemakkelijk van zijn geworden. Zich er niet lekker bij voelen. Het niet zeker weten zorgt voor gekke dingen. Ik lees in de krant dat op 7 november 78% van de kiezers het nog niet weet. Twijfel dus! En… niet alleen aan een politieke keuze. Wij twijfelen overal aan. Niets menselijks is ons vreemd. Ik heb slechts een handvol mensen ontmoet die nooit twijfelen. En ik kan niet zeggen dat ik blij werd van hun aanwezigheid. Ik snap best dat je niet overal aan hoeft te twijfelen. Je mag best een aantal zaken (zeker) weten. Gewoon omdat je het ook weet. Je hebt het meegekregen of ingestudeerd of door schade en schande wijs geworden. Als ik nadenk, heb ik mijn hele leven al twijfels. Op de kleuterschool nog niet, denk ik. Daarna wel. De lagere school (zo heette die toen nog) gaf al meer aanleiding. Ik wilde wel gezien worden maar dat deed ik niet altijd even slim. Als puber zat ik onder de pukkels. Dat hielp niet mee om je zeker te voelen. En ik had ook nog een brilletje. Dus mijn twijfel of ik ooit wel verkering zou krijgen was al vroeg aanwezig. Gelukkig was ik goed gebekt maar dat hielp niet in alle situaties. Het werkte ook nog wel eens tegen mij. Bij de rector op het matje was ik dan toch nog wel wat kleiner. Op school straf betekende toen thuis ook nog eens straf.
Daarna kwam de twijfel over de beroepskeuze. Toneelschool was een no-go. Politie, uitgeloot. Dan maar de kweekschool (Pabo). Gestart maar met het eerste deel vol ideeën over wat anders. Schoonouders zoeken. Ook zoiets. Twijfelen over aan welke criteria ze moeten voldoen. Zwagers en schoonzussen onder een vergrootglas. Wil ik deze in de familie? En toen ik ze al jaren had, ging ik toch weer twijfelen of ik wel de beste schoon- ouders had gekozen. En dan: waar wil ik wonen en/of werken ? “Ik heb getwijfeld over België”.
Het werd het Botlekgebied. Foutje!
De Betuwe dan maar. Gek eigenlijk: nooit getwijfeld. Poosje terug naar mijn geboortegrond: de Veluwe. Wederom foutje! Betuwe maar weer. Dit huis of dat? Oud of nieuw? Uiteindelijk werd het oud. Maar toch weer nieuw (gerestaureerd). Jaren later: op zoek naar wat kleiners. Weg bij de buren? Even twijfel. Maar ik mocht mee volley- ballen. Mee naar het dorpshuis. Wat moet ik daar? Gezelligheid, muziek, vertier en bier? Voor- uit dan maar. Geen twijfel over wat dat ons ge- bracht heeft aan vriendschappen! Onbetaalbaar en nu al onvergetelijk. Onmisbaar inmiddels.
Geen enkele twijfel over waar een klein dorp groot in kan zijn. Samen!! Twijfel niet langer, doe er zelf iets aan. Samen weten we het zeker. Helemaal alleen wordt het meer denken, puzzelen en blijft de twijfel.
Je kunt nog even twijfelen over hoe groot de kerstboom moet zijn en of je 10 of 12 oliebollen moet kopen. Of toch zelf bakken? Of wachten tot ze aan de deur komen? En of je toch die zorgvuldig uitverkoren schoonouders vraagt voor tweede kerstdag? Of de buren misschien?
Smile