Column december 2024 Schijnheilig

Rond 5 december wordt die kreet nogal eens gebruikt. Maar dan wel “leuk schijnheilig”. Wat een feest voor de kinderen! En daardoor ook voor de ouders en in veel gevallen ook opnieuw voor de opa’s en oma’s. Geweldig toch?! Maar daarnaast ook weer een triest gegeven dat er volwassenen zijn die deze traditie gebruiken voor allerlei idiote acties. En toch kan ik mij niet aan de indruk ont- trekken dat diezelfde actievoerende volwassenen van nu in hun prille jeugd met trillende stemmetjes de toepasselijke liedjes zongen en uitkeken naar wat er in hun schoen zat. Hoezo schijnheilig ?

Hoewel ik zelf jarenlang de tabbert heb mogen dragen en dus “beroepshalve schijnheilige” was, merk ik dat ik later ook in het normale leven niet gevrijwaard was en ben van schijnheiligheid. Ik doe er af en toe aan mee. Soms komt een beetje schijnheiligheid mij goed uit. “Ik weet het echt niet. Ik heb er niets over gehoord. Ik was er niet bij”. “Nee, ik ben er ook tegen. Ik vind het absoluut ook niet mooi”. Oei, wat kom ik mezelf af en toe tegen. Ben ik dat die dat zegt? Vind ik dat inderdaad zo mooi en goed? Lastig hoor! In alle gevallen eerlijk zijn. Niet echt durven zeggen hoe je er werkelijk over denkt. Maar wat heb ik dan te verliezen? Vrienden kunnen dat soms vele malen beter. Ze zeggen wat ze denken en vinden. Hebben het hart op de tong. Schamen zich niet voor hun mening. Zijn er ook nauwelijks van onder de indruk als ze tegengas krijgen. Malen er niet om, laat staan dat ze er slecht van slapen. Ze laten het rustig knallen en schuwen de confrontatie niet. “Ik ben er vanaf, ik heb het gezegd en doe er maar mee wat je wilt”, zeggen ze dan. “Dit ben ik, dus…….” Eigenlijk een knappe manier van communiceren. Helder. Misschien wel confronterend voor de ander, maar toch. Als je dat niet echt past, loop je het risico dat je berichten en meningen “niet goed hebt meegekregen”. Je vertaalt ze zelf en praat er met anderen over. Of je praat over anderen zonder dat je weet wat er werkelijk speelt. Dat is ook een dilemma. Ga ik mee lullen of ga ik verifiëren? Dat laatste zou het beste zijn. Openheid, een gesprek, erop af. Spreek uit wat je dwars zit. Maar vooral: verloochen jezelf niet.

Makkelijk gezegd, dat wel. Ik ben nog volop bezig met die cursus. Als ik geslaagd ben, wordt het leven simpeler. Althans, dat denk ik. Maar ja, lees de krant, kijk TV, volg de politiek en zie daar: schijnheiligheid is nog wel actief.

Ik kan alleen voor mezelf spreken. Toegegeven: het blijkt soms best lastig. Geboren uit het idee dat je de ander niet wilt kwetsen, te vriend wilt houden, geen ruzie wilt hebben. Dit zijn echter wel bijzondere aannames. Is het wel zo? Zijn dit de gevolgen van gewoon zeggen wat je denkt en voelt? Ik weet het soms nog steeds niet. Les 3 van de cursus? Afwachten in spanning dan maar. Ik zet mijn schoen niet meer, zing me niet meer bewusteloos bij de houtkachel en hoef niet meer te zoeken in een of andere hoek. Ik zwaai nog wel naar hem, als dat zo uitkomt. Omdat ik er vroeger van genoot als al die ouders ook mee zwaaiden als ik op de rug van de schimmel Zetten doorkruiste.

Kijk zelf maar in je schoen en lees en… geniet van de gedichtjes. Daarin kun je die ander met een beetje schijnheiligheid te grazen nemen. Als volwassenen dan natuurlijk!

Smile

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven