De tunnel…………
Ik was achttien en wilde naar de politieacademie.
Alle keuringen doorstaan. Mooi toch? Zeker, maar
helaas: door loting viel ik buiten de boot. Wat ga
ik dan doen? Wist ik veel. Ik had al mijn zinnen
gezet op die keuze, die jongensdroom. Geen
idee wat ik nu moest. Geen alternatieven bedacht. Een paar vrienden haalden mij over mee te
gaan naar de kweekschool. Ik had eigenlijk geen
zin maar ik moest opnieuw beginnen en een prettige bijkomstigheid was: de school stond op nauwelijks 1 km van mijn huis. Hoezo, motivatie. Een
paar jaar later koos ik voor een baan in het westen. Dat viel knap tegen als je van de frisse Veluwe naar het stinkende “Europoort” verhuist.
Een lang leven was dat dan ook niet beschoren.
Op naar……….yes, de Betuwe!
“Je gaat je begraven in de Betuwe”, zo reageerden vrienden en kennissen van de zandgrond.
Wat is daar nu te zien/doen? Zetten was toen
(1976) “een gat”. Drie winkels en een paar kerken. Vooralsnog werd je door de Zettenaren als
allochtoon bekeken. Maar dat veranderde snel. Je
wordt lid van een sportvereniging, lid van de kerk
en zet je in voor de basisschool en zie daar: Je
hoort bij de inventaris! Voor je het weet, ben je 25
jaar de schijnheiligman in het dorp. Klimt via een
opstapje op de schimmel. Klettert er in vol ornaat
af als het muziekkorps begint te spelen en geniet
dan toch jarenlang van dat kinderfeest in alle vormen die bedacht werden. De Betuwe wordt je
thuis. Je begint opnieuw maar dan wel in SlijkEwijk. Nauwelijks een inburgeringscursus nodig.
Even geduld totdat je buurman je eindelijk vraagt
mee te volleyballen. Dan gaat het snel. Een nieuw
begin met enorm veel nieuwe, prachtige contacten en vriendschappen. Een gouden greep! We
zouden allemaal eens van baan, van woonplaats
moeten veranderen. Nieuwe mensen ontmoeten.
Nieuwe dingen ondernemen. Een frisse wind
laten waaien. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Niet
bij de pakken neer gaan zitten. Je eigen keuzes
maken, je hart volgen. Klinkt goed he? Nu zijn we
allemaal toe aan een nieuw begin. Een nieuw kabinet zegt nog niet alles. Zegt nog niets zelfs.
Nieuwe regels ook niet. Een nieuwe baan of een
nieuwe relatie/nieuwe vrienden evenmin. Inderdaad, we hebben de omstandigheden behoorlijk
tegen. We lijken geketend. Beknot in onze vrijheden. Maar we zijn er zelf bij. We gaan niet bij
de pakken neerzitten. Vertrouw op een nieuw
begin. Dan wordt het toch weer genieten, van
alles en iedereen om ons heen. Aan het eind van
de tunnel…………….
SMILE 😊