Op eieren lopen………
Twee zussen, ze zijn rond de tachtig, draaien al jaren om elkaar heen. Beter kun je stellen dat ze elkaar al gedurende langere tijd niet spreken, laat staan ontmoeten. Er is iets gebeurd. Ze hadden een keer afgesproken en stonden allebei op een andere plek. De één vond dat de ander verkeerd was gaan staan. Was dat het? Zeker, het ging en gaat eigenlijk nergens over. Nog steeds niet. Bij verjaardagen en feestjes hebben de broers veelvuldig getracht de breuk te lijmen. Dat moest met een grote omhaal van woorden en daden. Tot op de dag van vandaag is echter deze formatie mislukt. Als je samen wilt werken of leven, moet je bereid zijn af en toe te slikken. Je maakt zelf het programma van je leven. Je hebt nagedacht over je keuzes. Soms jaren lang en met vallen en opstaan heb je gewerkt aan je eigen programma- boekje. Uiteindelijk lag het daar. Je gaat er met volle overtuiging mee aan de slag. Zo ga je het doen! Dit zijn je plannen, zeker. Maar soms is het de toestand in de wereld die je dwingt iets van je plannen te laten varen. Niet eens alleen in de grote boze buitenwereld, maar zelfs in dat kleine wereldje waarin je zelf acteert, verandert er wel eens wat. Iets heftigs, iets simpels, iets alledaags of iets ongewoons. Je ziet het, of soms zelfs niet en voelt aan, of zelfs even niet, dat je er wat mee moet.
We staan niet te springen om zaken waar we mee opgegroeid zijn, die we met de bekende pap- lepel binnen kregen of die we zelf gecreëerd en bedacht hebben, aan de kant te schuiven. Je programma wijzigen, leidt soms tot stress. Ongemak. Het kost tijd en energie. Wat levert mij dat op? Waarom zou ik al die moeite doen? Word ik er uiteindelijk beter van? Het lost niets op en kost me teveel. Ze moeten me maar nemen zoals ik ben.
Zeker! Er bestaat ook niets leukers dan tijdens de derde helft een heftige discussie te ontlokken.
Soms tot oververhitting toe. Over zonnepanelen, windmolens, kerncentrales, de dorpsraad, het dorpshuis, de verenigingen en de inwoners van SE. Maar ook gewoon over de onderlinge betrokkenheid: “Die muts in mijn auto, is die toevallig van jou?” Het antwoord op deze vraag bleef trouwens lang in het midden hangen. Genoeg om urenlang te bomen en speculeren. Maar uiteindelijk: “Ze dronken een glas en deden een plas…..”.
Zelfs in zo’n klein dorp, ja. Commentaar leveren gaat ons erg goed af. Overleggen blijkt altijd weer wat lastiger. Dan moet je soms met de billen bloot. Wat vindt jij eigenlijk? Wat ik van mijn gereformeerde opvoeding ooit heb onthouden is dat water bij de wijn doen niet altijd verkeerd hoeft uit te pakken. Het blijkt heel goed mogelijk dat er dan toch goede dingen gebeuren. Die twee zussen hebben de fles nieuwe wijn nog niet geopend. Ik hoop dat anderen dat wel wat sneller willen en kunnen. Ik weet het, de ene kurk is de andere niet en niet elke schroefdop geeft direct mee. FF volhouden! Het is vaak goed te drinken.
De bezoekers van de nieuwjaarsbijeenkomst in dorpshuis Beatrix hebben zich vermaakt. Elkaar een mooi 2024 gewenst en gezellig bijgepraat. Maar, we hebben ook een aantal mensen gemist. Het zou zo mooi zijn als iedereen zijn/haar gezicht even zou laten zien. Niet alleen bij de nieuwjaarsbijeenkomst maar ook bij andere activiteiten van één of meer van onze verenigingen. Samen sporten, biljarten, dammen, eten, jeu de boelen, volleyballen, carnavallen, kletsen etc. etc. Eenzaam zijn lijkt eigenlijk niet nodig. Samen zijn wel. Soms moet je daarbij je eigenzinnigheid opzij zetten.
Open staan voor anderen. Je hoeft het niet altijd eens te zijn maar dat verhindert niet dat je samen dingen kunt organiseren en ondernemen. Soms mag je ego ietsjes kleiner worden en de ander zijn/haar foutje doen verbleken. We zeggen of doen allemaal wel eens iets verkeerds. Vaker onbedoeld dan met opzet. Sommigen hebben het hart op de tong. Anderen houden zich gedeisd.
Juist die verscheidenheid maakt het leven leuker. Tenminste, als we elkaar accepteren zoals we zijn. De een schreeuwt nu eenmaal harder dan de ander. En die ander trekt zich dan weer wat meer terug in zijn schulp. We mogen elkaar best wat “dwars zitten”, een beetje plagen. Maar als je elkaar dan weer ziet, moet je niet “op eieren hoeven lopen”. Je zit weer bij elkaar en ervaart de voordelen. “Ik wist niet dat jij dat kon!” “Heb jij zo’n ding?” “Kun jij mij daarbij FF helpen?” “Ik zie er geen gat meer in!” “Ik wel twee, kom maar!” “Natuurlijk!” Op de koffie of de borrel, even een handje omhoog. We zijn er. We zien je. We leven in een dorp! En genieten!
Smile