Alleen zijn………..
Af en toe heb ik er behoefte aan even alleen te zijn. Even niemand om me heen. Geen vragen of opmerkingen. Geen gesnuif, gehoest of gesnurk. Geen winden latende medemens. Geen huilende kinderen. Geen luidruchtige buren. Zelfs het ge- luid van scheurende auto’s en motoren mis ik dan graag een poosje. Het liefst ontloop ik alles en iedereen voor een momentje rust voor mezelf. Wat ik dan doe? Soms helemaal niets, soms wat klusjes die speciale aandacht verdienen en zeker geen afleiding kunnen gebruiken. Soms lees ik een boek of een artikel, soms schrijf ik een column en heel soms kan ik ook best een uurtje bankhangen zonder door iets of iemand afgeleid te worden. Lekker man! Wat ook rustgevend is, is langs de Waal fietsen (of motorfietsen) of aan de Waal zitten, naar boten en vogels kijken en diep inademen.
Maar, je gedachten zijn er altijd bij. Daarboven blijft het draaien en soms malen. Dat kan dan weer een nadeel van die rustmomenten zijn. Ont- spannen dus! Daar is “alleen zijn” wel een aardig recept voor. En….het is gratis. Geen kosten, geen doktersrecept. Maar dus ook geen garantie voor succes. Daarvoor is ons brein weer wat te ingewikkeld. Teveel draadjes die wel of niet met elkaar verbonden zijn of worden en zeer diverse signalen afgeven. Kortom: deze handleiding is ook niet geschikt voor alle lezers en in sommige gevallen zelfs waardeloos. Maar goed, ik ben ook geen arts, psycholoog of psychiater. Geen Jomanda of Tom de Wal, geen kaartlezer en helaas, ik heb geen glazen bol. Jammer dan. Mijn vrienden zeggen: “Had je maar een vak moeten leren”. Gelukkig juichen diezelfde vrienden wel als zij ook even een momentje, of zelfs een aantal dagen “vrij zijn“. FF rust als hun partner hen “in de steek laat”. Rustig op stap is met vriendinnen (de vrouw des huizes) of met motorjunks (de man des huizes) Geen gezeur over wat de pot schaft, hoe laat ze eten, weg mogen en weer thuis moeten zijn.
Geen opdrachten voor huis en tuin. Ik zie dat met lede ogen aan. Want ze zitten wel bij mij aan de koffie met wilde verhalen over hoe lekker ze het vinden even onbestorven weduwnaar of weduwe te zijn. Ze genieten, zeggen ze! Maar diep van binnen klinkt na een paar dagen toch een klein stemmetje: … ”van mij mag hij/zij nu wel weer thuiskomen”.
Je zult maar wel echt alleen zijn. En zeker als je daar niet bewust voor gekozen hebt of omdat het je overkomen is. Dan wordt het plots een heel ander verhaal. Dan is alleen zijn geen prettige levensfase meer. Ieder mens gaat daar weer anders mee om. Probeert een weg te vinden die tot tevredenheid leidt. Misschien nieuw of ander geluk. Dat kost tijd, moeite en energie. Het lijkt in de verste verte niet op wat ze op de kermis zo simpel roepen: “Nieuwe ronde, nieuwe kansen”. Teveel alleen zijn is dus ook niet voor iedereen even aantrekkelijk. Uiteindelijk wint de sociale kant het bij de meesten van ons. We willen ook gezien worden. Contacten hebben of leggen. Vrienden heb- ben, ze ontmoeten, spreken, lief en leed delen, adviezen vragen of geven, een hand op je schouder of een arm om je heen. Zonder dat het “ongewenste intimiteiten” genoemd worden.
Daarom hebben we verenigingen, bijeenkomsten, feestjes, clubs en gewoon af en toe een afspraakje. Onze eigen therapie. Ik schud het nu allemaal zo FF uit de mouw maar we hebben elkaar ervoor nodig. Alleen lol hebben kan, maar met een paar anderen erbij vind ik het leuker. Volleyballen is dus de dekmantel. Voor bewegen maar zeker voor de derde helft. Nooit ben je daar al- leen. Dat geldt natuurlijk voor alle verenigingsbijeenkomsten, vieringen en feesten. Dus, voel je je alleen en is dat niet jouw favoriete setting?
Meng je onder de medemensen in het dorp. Sluit je aan bij een vereniging naar keuze. Dat levert op zijn minst op dat je sommige momenten niet alleen hoeft te zijn.
Smile