Nooit meer hetzelfde…
Ik was 18 en had binnen een half jaar mijn rijbewijs. De oude Eend die ik van een neef had over- genomen stond al klaar. Met veel plamuur en gepopnagelde plaatjes in de bodem was hij enigszins waterdicht. Rijden deed hij goed. Remmen was bij de Eend best een dingetje. Maar ja, APK was nog niet bedacht. Drukte op de wegen ook nog niet. Ik hoefde niet meer met de brommer. De politie in Ede had toch al in de gaten dat mijn Puch iets sneller kon dan was toegestaan.
En…..ze kenden ons nog bij naam. Eerder was ik al eens met 14 jaar gesnapt op de Sparta van de melkboer. Een middagje op het bureau met de neus naar de muur zitten. Wachten tot pa je kwam ophalen. Dat gaat klimaatactivisten anno nu niet gebeuren. Was dat maar zo. Ik kreeg op mijn kop van zowel de politie als later ook nog thuis. Nu krijgen ze een handdoek en droge kleren op een veel drukkere snelweg. Vroeger was niet alles beter. Wel overzichtelijker. Sociale controle was er ook. Maar niet met camera’s en smartphones.
Mondelinge overdracht was het beste. “Toen was geluk…….”! Ach ja, zo lust ik er nog wel ééntje.
Het is ook niet de vraag of alles anders is geworden. Maar hoe? Soms door eigen toedoen, soms door een ander, soms door iets wat in de wereld plaats grijpt en soms door het noodlot.
Ik heb mijn eigen keuzes kunnen maken. Althans tot op zekere hoogte. De toneelschool was geen optie volgens mijn vader. Bij de politieacademie was er een loting. Pech ! Dan maar makkelijk, dicht bij huis, de kweekschool (Pabo). Een lange schoolloopbaan dus, van 4 tot 65 jaar en negen maanden. Maar ik heb wel genoten. De eerste jaren als lastpak en de jaren daarna als lastpakbegeleider. Hoewel er ook veel rustige en positieve studenten zijn gepasseerd. Machtige job! Maar of ik het nu nog zou kunnen? Mobiele telefoons en online geritselde werkstukken en een wel zeer mondig publiek vragen andere competenties. Ik hoef er niet meer over na te denken.
De toestand in de wereld zorgt voor nogal wat opschudding en veranderingen. Waar je getroffen wordt door het noodlot, loopt opeens alles anders. Je plannen worden voor kortere of langere tijd geblokkeerd. Soms kun je nog net op tijd een andere route kiezen. Maar heel soms heb je die keuze niet eens. Er wordt een ernstige ziekte geconstateerd of je krijgt een ongeluk. Overgeleverd aan…… Jij, je partner of een goede vriend, weet niet meer wie of waar je bent. Er wordt gesproken over een mogelijke toekomst- verwachting. Jij had daar een heel andere voor- stelling van. Nu moet er uitstel en soms zelfs afstel komen. Voor lastiger keuzes kom je zelden te staan. Dan heb je elkaar nodig. Dan kun je het niet meer alleen. Professionele hulp kan uitkomst bieden. Maar ook gewoon, als mensen/vrienden/ dorpsgenoten onder elkaar. Dat is lastig voor die- gene die hulp nodig heeft. Geduld en overgave. Het tast je trots, je eer en je eigen waarde aan.
Hoe graag zou je dan een aantal zaken willen terugdraaien in de hoop dat…….
Wordt het dan nooit meer hetzelfde? Gelukkig kunnen we er dan voor elkaar zijn. Zomaar voor een praatje of een schouder of voor wat daadwerkelijke hulp. Dat is tenminste wat wij van vroeger al wel hebben meegekregen: “omzien naar de medemens” en de “zorg voor de ander”. Kern- waarden die, hoe oud ze ook zijn, springlevend blijven. Laten wij ze levend houden. Kijk eens om je heen, leg je oor te luister en geef je ogen goed de kost. Dan zie en hoor je elkaar. Niet alles is te plannen in ons leven. Hoe graag we dat ook zou- den willen. Als je morgen kijkt, kan het zomaar anders zijn dan gisteren. Was dit weer zo’n preek?
Ik dacht nog dat het nooit meer…………..