Vreemd Vlees
Onlangs was ik betrokken bij een bijeenkomst van
een man of twaalf. Een respectabel aantal van die
twaalf had ervoor gekozen hun wederhelft, partner, vriendin c.q. huisgenoot mee te tronen. Sommigen waren daar zichtbaar blij mee. Anderen
verbaasden zich bij binnenkomst al over de toegevoegde waarde van een paar kennelijk goedgebekte introducees. Soms rol je in een situatie
waar plotsklaps de sfeer bepaald wordt door blikken of opmerkingen die je raken. Ik was gefascineerd door de toevallige samenloop van dit
gezelschap. Ze kenden elkaar, daar was geen twijfel over mogelijk. Althans, als ik de begroetingen
bij de poort registreerde. Er bleek zelfs een viervoetertje aanwezig die kennelijk de opdracht had
nieuwe gasten aan te kondigen. Dat deed hij
trouwens bewonderenswaardig goed. Eenmaal
binnen de omheining kozen de aanwezigen een
strategische plek van waar ze zeer waarschijnlijk
dachten een voortreffelijk zicht te hebben op de
gehele entourage inclusief gasten. Over de aanvoer van versterkende middelen voor de inwendige mens zou geen enkele klacht of negatieve
opmerking op zijn plaats zijn. Geen onderwerp
van gesprek dus, tenzij het de lovende kant betrof. Er klonk wat muziek. Door sommigen bewierookt, door andere aanwezigen verguisd. Ik weet
overigens niet wie voor de repertoirekeuze verantwoordelijk was. Wel werd na enige tijd helder
dat één van de betrokkenen de regie zou voeren
over het tijdstip van vuur maken. Dat bleek te
gaan gebeuren ergens tijdens de bijeenkomst.
Hier en daar waren de ontstane gesprekjes zichtbaar aangenaam. Slechts sporadisch was er een
einzelgänger te spotten. Schijnbaar vermaakten
de aanwezigen zich en raakte men in vervoering
van de tafel die op een zeker moment werd gevuld met allerhande eetbare artikelen. Een enkele
wesp trachtte binnen te dringen in het domein
van het gezelschap. Ik wist het toen zeker: er zijn
wespen die bier drinken. Maar dat hou je. De bijeenkomst werd immers in de open lucht gehouden. Gelukkig waren de weergoden het
gezelschap goed gezind. De geanimeerde gesprekken werden op een gegeven moment wreed
verstoord door iemand die kennelijk een toespraak ging houden. Die bleek zelfs met autocue
extreem kort. Tot hilariteit van sommigen. Het
startsein voor een nieuwe activiteit werd gegeven.
Niet in de laatste plaats door het verschijnen van
een laatste, kennelijk ook bekende, gast. Na een
paar minuten renden aanwezigen richting een
kookplaats. Daar laadden ze gesneden brood, salade, sauzen en tot slot hompen vlees op het
door hen veroverde bord. Het werd angstwekkend stil. Alleen heel ver op de achtergrond klonk
een Nederlandstalig hitje.
Wat er in de uren daarna gebeurde was min of
meer schokkend. De sfeer sloeg om. De gesprekken werden luider en de onderwerpen beperkten
zich niet meer tot familiekwesties en het bespreken van wat aan ziekte gerelateerde ervaringen.
Het enige positieve dat ik nog spotte was een
trapje voor de urinoirs. Bestemd voor de kleine
gast. Hoezo, klantvriendelijk. Het leek alsof de
crème de la crème zich aan één tafel had verzameld en vrijwel direct startte een felle discussie
over af te zagen windmolens, zonnepanelen die
kostbare grond van de boeren innemen en een
nieuw te bouwen kerncentrale in het kasteel van
Loenen. Er bleek iemand op de hoogte van het
standpunt van de dorpsraad. De messen werden
geslepen. Zelden heb ik zo’n omslag meegemaakt tijdens een ogenschijnlijk gezellig bedoelde groepsactiviteit. Ik moest nadenken, de
raderen laten draaien. Waar ben ik? Wie zijn dit?
Wat gebeurt hier?
Daar ik zelf ook van al het aanwezige eet- en
drinkbare had genoten, kreeg ik het op dat moment niet helder. Nader onderzoek is dus noodzakelijk. Waar en hoe, weet ik nog niet. Ik moet
dus aan de bak. U hoort nog van mij. Slechts de
gedachte dat er wellicht wat in het vlees heeft gezeten speelde af en toe door mijn hoofd. Het
werd een onrustige nacht.
SMILE 😊