De Dierenarts vertelt…
Zalmpap en bloedbad! Het redden van een onderkoelde aalscholver!
We hadden dit jaar een korte, maar pittige winter. Ik schaatste een paar dagen op de uiterwaarden van de Waal bij Gent-Bemmel en in een net aangelegd “natuurgebied” bij Amerongen-Leersum. Als ik op de schaats sta of op de lange latten, voel in me weer helemaal ok! De natuur om me heen en weinig andere dingen aan mijn hoofd (als de telefoon niet gaat voor een spoedgeval).
In de natuur is het bij strenge vorst niet voor iedereen feest. Aalscholvers kunnen behoorlijk last hebben van vorst en ijs. De vis is dan slecht bereikbaar! Mijn buurvrouw belde me dat er een ver- zwakt exemplaar bij haar in de tuin zat aan de rand van de vijver. Door de draaiende waterpomp was dit water niet bevroren! Maar veel vis was daar ook niet te vinden. Met een paar werkhandschoenen en een flinke handdoek ging ik er naar toe.
De onderkoelde vogel liet zich makkelijk pakken, mager en onderkoeld. Mee naar binnen in de handdoek, in warme keuken en een beetje opwarmen maar. De kop ging al weer wat omhoog.
Maar er moest ook wat “benzine in de tank”.
Zalm uit de vriezer gehaald, in de magnetron, ontdooien, lauw water erbij, de staafmixer erop en weer een beetje lauw water erbij. Met een grote spuit met een grote tuut (opening) in de bek proberen te krijgen. Daar was onze vondeling het helemaal niet mee eens. Met zijn scherpe haaksnavel greep hij mijn onderlip om daar eens stevig in te bijten. Het bloed droop langs mijn kin en over mijn kleren. Ik wikkelde de vogel met de
gevaarlijke snavel snel in de handdoek, terwijl mijn buurvrouw het bloed van mijn gezicht depte. Na nog enkele pogingen kreeg ik met forse dwang een deel van de vispap in de aalscholver.
Na een klein half uurtje waren de vogel, de buur- vouw en ik behoorlijk uitgeput. Ik keek om me heen en overzag het slagveld, veel bloed in zalm- pap in de keuken.
Na deze voedingsbuurt is de aalscholver naar de vogelopvang gegaan en na de vorstperiode weer losgelaten in de natuur.