Een dagje met Xanja en Peter op pad
Ik mocht aan het einde van het jaar nog even snel een stukje inleveren. Daarom een rechttoe recht- aan verhaal van de dag van gisteren!!
Op zoek naar de ballen
Soms weet je dat ze er moeten zijn, maar toch kan je het niet vinden. Zo stonden we in Helmond op locatie de ballen van een binnenbeer te zoeken, die er zouden moeten zijn. De hele buik werd drie keer doorzocht, het lieskanaal bekeken en ook in de lies aan de buitenzijde.
Dit varken had tijdens de castratie maar één ingedaalde bal en die is toen operatief verwijderd. De andere zwerft nog ergens rond en meestal in de buik. Een beer (met ballen) heeft vaak een vrij dominant gedrag, is dan behoorlijk agressief en heeft wisselende stemmingen. Dat is voor zijn hokgenoot (een echte borg, is zijn twee testikels al kwijt) niet zo prettig, maar ook de eigenaar is af en toe bang van deze binnenbeer. In de meeste gevallen (95%) vindt ik zo’n binnenbal wel, al kan hij wisselend van grote zijn, van maatje erwt tot kastanje en groter, mede afhankelijk van de maat van het hobbyvarken!
Dus moeten dierenarts Xanja en ik de eigenaar te- leurstellen met de mededeling dat de operatie “niet gelukt is”. Beetje sneu voor het varken, voor de eigenaar en zijn portemonnee en van al onze moeite. Alternatief is een prikpil die ongeveer 9-12 maanden werkt om de hormonen een beetje te temperen! Daar komt Peter later nog een keer voor.
Grote en kleine kamelen
Na alles weer ingepakt te hebben, vertrekken we na het Brabantse worstenbroodje met heerlijke koffie door de stromende regen (wat het die dag ongeveer 18 uur zal blijven doen) naar Bergen op Zoom. In dezelfde provincie maar ongeveer 1,5 uur rijden voor een ‘kortademige, magere alpaca’. Ik heb al enkele weken contact met de lokale dierenarts voor overleg. Zij heeft bloed afgenomen en de resultaten met mij gedeeld, filmpjes gestuurd etc. Maar op afstand kan ik het niet vinden, dus dan maar zelf op locatie kijken.
Na een goed onderzoek in de stromende regen lijkt het te gaan om een alpaca met astma-achtige verschijnselen, bij paarden ook “dampigheid” genoemd. Vaak is stof een trigger, maar door de wekenlange regen is het wel uit de lucht geregend! Ik geef een injectie die een week tot 10 dagen zou moeten werken en ondertussen gaan we paardenmedicijnen tegen astma proberen.
Ook staan er nog een paar hele grote kamelen, die ontwormd moeten worden met een injectie. Dat is niet voor bange dierenartsen. Kamelen kunnen heel goed met hun pensinhoud spugen en de verzorger heeft al een regenjas aan met een flinke capuchon. Ik wordt herkend van de prik van een jaar geleden. De achterpoten zwaaien al ter waarschuwing in de lucht.
Met een halster (koptouw) proberen we deze 800 kg zware dieren met behulp van het hek enigszins in bedwang te houden en snel een prik te geven onder de huid van de voorpoot. Ik doe de hengst, mijn collega mag de merrie prikken.
Gelukkig gaat het redelijk vlot, ondanks een heftig verbaal protest. Nog even een nest met puppy’s bewonderen, een heerlijke donut en op naar het volgende adres, op 15 minuten rijden. We zijn al gebeld hoe laat we komen. Rond 18.00 uur geef ik aan. “Oké, we staan klaar met ons team”.
Deze ballen zijn gelukkig wel te vinden!
We zijn gevraagd om een Alpaca hengst te castreren bij een manege op een camping.
Onze routeplanner laat ons in de steek. We zijn in de buurt, maar kunnen de manege niet vinden, laat staan de ingang van de camping. Even gebeld, maar een smal donker straatje een stuk verderop moeten we in. Ondertussen is het gestopt met langzaam regenen en we rijden door enorme plassen heen, waar een weg onder moet liggen. Af en toe zakken we een diep gat, verborgen onder het donkere water. Degene die voor me rijdt, heeft niet voor niets een 4-wheel drive. Dan stoppen op we op een hele donkere plek. “Helaas, we hebben een stroomstoring vanavond, maar we lichten wel bij met de telefoon! En in de stal is een peertje die het wel doet!”
Er blijkt een voerhok te zijn, die vol staat met voedertonnen. De koelkast wordt op de grond gezet met een tafeltje ernaast en daar gaat het op gebeuren. Dit is wel een zeer “up to date” operatiekamer. Dr Pol is er niets bij. Eigenlijk is dit wel de grens van wat je als dierenarts moet willen. De natte Alpaca wordt gevangen, verdoofd met een prik in het bloedvat in een stal een stukje verderop. En dan met zijn vieren door een smal gangetje de Alpaca van 80 kg naar binnen gedragen en op de geïmproviseerde operatietafel gelegd! Achterkant Alpaca is voor Peter, Xanja blijft bij het hoofd en doet de narcose.
De beheerder wil het allemaal niet zien. Beetje lokale verdoving erbij en dan is de ingreep in 20 minuten klaar. Het terug tillen naar de stal valt niet mee. Maar als hij terugkomt in zijn “uitslaapstal”, staat er een pony al etend op hem te wachten. “Zijn vriendje”, zegt de beheerder, die al weer meer kleur op haar gezicht heeft gekregen. Na tien minuten staat de hengst zwabberend op zijn benen. Helaas drupt er een klein beetje bloed uit de operatiewond. Niet abnormaal, maar vraagt een beetje uitleg naar de eigenaar, die toch niet zo gek op bloed is!
De dag erop is de Alpaca weer helemaal bij de tijd en jaagt weer achter de paarden aan!!
Beste wensen voor 2024!!