Snelle Frits liet ons rennen
Soms denk je even een snel klusje te doen op een zonnige middag, maar het kan ook tegenzitten!
Op de heide in Leersum loopt al een tijdje het redelijk tamme varken Frits rond te scharrelen. Nie- mand weet hoe dit dier daar terecht is gekomen, gedumpt of ontsnapt? Eerst stond er een maisveld, maar dat werd in de herfst geoogst. De resten gaven Frits nog een paar maanden wat te eten. 
Zorgzame bewoners, vooral hondenliefhebbers, gaan dagelijks met zakken brood en appels naar het bos. Frits heeft een ketel, een soort hol voor een varken, van bladeren en takken gemaakt in het bos en lijkt het prima naar zijn zin te hebben. Maar het voorjaar is nabij en er gaat weer maïs gezaaid worden. Om te voorkomen dat Frits het ploegwerk voor de boer uitvoert, lijkt het de gemeente verstandig om voor deze bosbewoner een andere plek te vinden. De Hobbyvarkensvereniging heeft een opvangplek beschikbaar in Brabant en de gemeente heeft de vriendelijke ambtenaar Caroline die zich wil inzetten voor Frits.
Afschieten is ook een oplossing, maar dat kunnen buurtbewoners niet waarderen, mede omdat het een mak en lief varken is. Helaas is een varken vangen niet zo makkelijk als een geit of een schaap. Geen hoorns, geen wol en geen nek waar je een touwtje omheen kunt doen. Peter wordt benaderd vanwege zijn blaaspijpkunsten en we spreken af bij een bepaalde boerderij aan de rand van het bos. Het is een schitterende zonnige dag en het bos begint net in blad te komen. De vaste voederaars zijn geïnformeerd en vinden het jammer dat vriend Frits weggaat, maar begrijpen het wel.
Ik vul mijn pijltje en vraag de vaste voeder van Frits om iets te geven. Als ik dichterbij kom, lijkt de rust voorbij en Frits loopt een stukje van mij weg. Ik blaas met volle kracht het pijltje op Frits af, maar ik raak niet zijn nek maar zijn schouder. Daar is de huid wat dikker. De pijl blijft er wel goed in zitten voor een paar minuten. Frits begint te wankelen en valt om. Als ik naar hem toe loop, blijkt Frits nog wel bij bewustzijn te zijn en rent hij over het veld het bos in. Niet zo mooi. De pijl blijkt maar ten dele leeg gelopen te zijn, omdat de naald er niet diep genoeg in zat. Er is maar een deel van het narcosemiddel in het lichaam gekomen.
Een achtervolging van ruim een uur en een extra schot met het verdovingsgeweer door collega Xanja volgen. De adrenaline stijgt bij Frits en een aantal maanden buitenleven hebben hem minder gevoelig gemaakt voor de normale dosis van de narcosemiddelen. Er komt een gewaarschuwde boswachter met een speurhond, die de versufte Frits opspoort in het kreupelhout en daarna gaat er nog een derde pijl in het ondertussen ver- moeide varkenslichaam. Nu raakt Frits eindelijk goed suf en vier sterke mannen lukt het om elk een poot te pakken. Met veel verbaal protest lukt het ons om Frits in de trailer te tillen. Daar zakt hij ineen in een dik pak stro en valt eindelijk echt in slaap.
Ik geef hem nog zijn vaccinatie tegen vlekziekte en een prik tegen schurft en maag-darmwormen. Dit was het verzoek van de opvang “omdat we hem toch in handen hadden”. De stress van het hele vangteam begint wat te verminderen na twee uur intensieve “zwijnenjacht”. De medewerker van de gemeente Utrechtse Heuvelrug moet nog een dik uur rijden om Frits weg te brengen, maar aan het eind van de avond krijg ik een foto van hem in zijn nieuwe verblijf. De sportschool in Elst morgenochtend om zeven uur sla ik deze maar een keer over.